“Οι τελευταίες γενιές έχουν αλλάξει πολύ.

To χειρότερο είναι οτι δεν υπάρχει πια η αλάνα, όπως υπήρχε σε εμάς, το ποδόσφαιρο της γειτονιάς.

Κανείς δεν παίζει πια στους δρόμους, η αυτοι που έμειναν, είναι λίγοι.

Φοβούνται περισσότερο οι γονείς καθώς υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη εγκληματικότητα και δεν εμπιστεύονται πλέον να αφήσουν τα παιδιά τους έξω.

Όταν ήμουν παιδί, έφευγα από το σπίτι το απόγευμα και γυρνούσα στις εννιά το βράδυ.

Αυτό είναι το σχολείο του δρόμου, που με βοήθησε τόσο πολύ και σαν εμένα, υπήρχαν πάρα πολλοί που έμαθαν μπάλα στον δρόμο…

Μπάτζιο, Ντελ Πιέρο, Βιάλι, Μαντσίνι.

Με τον Φραντσέσκο Τόττι, μεγάλωσαμε μαζί και μετά το σχολείο ρημάζαμε τις γειτονιές, καθώς χτυπούσαμε με μανία την μπάλα.

Η κατάσταση, ήταν βασικά η ίδια σε όλη την Ευρώπη.

Αντίθετα, το μόνο μέρος που συνεχίζει να ψήνει τέτοιους παίκτες, είναι η Νότια Αμερική.

Εκεί συνεχίζουν να παίζουν στους δρόμους, ανάμεσα στα σπίτια και στη συνέχεια όταν τα παιδιά μπαίνουν σε ομάδες, είναι τεχνικά πολύ πιο δυνατοί.

Αλλά πραγματικά πολύ πιο δυνατοί.

Αν οι πιο δυνατοί παίκτες στην ιστορία, είναι ο Μαραντόνα και ο Πελέ, οι οποίοι προέρχονται απο αλάνες και φαβέλες, τότε κάποιος λόγος θα υπάρχει.

Δυστυχώς, ο γιος μου είναι από αυτή τη γενιά που δεν έχει βιώσει τέτοια πράγματα.

Προσπάθησα να τον πιέσω να πάει να παίξει σε αυλές ή σε κάποιο γηπεδάκι αλλά ήταν ο μόνος.

Οι φίλοι του προτίμησαν να μείνουν σπίτι και να παίζουν βιντεοπαιχνίδια.

Του είπα πολλές φορές…

“Πάρε το δρόμο σου, αν σου αρέσει συνέχισε, αλλιώς πήγαινε για δουλειά”.

Στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, συνήθιζα να κάνω βάρη.

Η ζωή ενός ποδοσφαιριστή ή ενός προπονητή είναι μια δουλειά που απαιτεί μεγάλες θυσίες, αλλά αποδίδει με πολλά χρήματα.

Αλλά ποιος κάνει τον χτίστη, τον οικοδόμο, τον μαραγκο, τον μηχανικό… επαγγέλματα που θέλουν πολύ περισσότερη δουλειά , με πολύ χαμηλότερο μισθό.

Πρέπει να σεβόμαστε όλες τις δουλειές, ειδικά τις δυσκολότερες από τις δικές μας.

Το μόνο που με νοιάζει είναι ότι ο γιος μου είναι ευτυχισμένος και θα ήθελα να του δείξω ότι ακόμα και οι φυσιολογικοί άνθρωποι που έχουν μια κανονική δουλειά και δεν μπορούν να αγοράσουν μια Φεράρι, αλλά ένα κανονικό αυτοκίνητο, μπορούν να είναι ευτυχισμένοι και να φτιάξουν μια υπέροχη οικογένεια.”

Ρομπέρτο Μούτσι