′′ Στην αρχή, με απέρριψαν πολλές ομάδες, όπως Κορίνθιανς, Παλμέιρας, Σάντος, Ατλέτικο Μινέιρο και Σάο Πάολο.

Οι περισσότεροι προπονητές μου είπαν οτι δεν μπορώ, αλλά δεν τα παράτησα ποτέ, έτσι είμαι εγώ.

Έπρεπε να παίξω σε μια μικρή ομάδα που ονομάζεται Ιτακουακετσετούμπα, με την οποία αντιμετώπισα την Σάο Πάολο, σε ένα φιλικό στο οποίο έπαιξα καλά. Ευτυχώς ο Καρλίτος Νιέβες, με είδε και άλλαξαν γνώμη.

Παλιά το να δουλεύεις σκληρά ήταν αρκετό για να σε προσέξουν, όχι όπως τώρα, που αν δεν έχεις έναν καλό μάνατζερ, είναι πολύ δύσκολο.

Ξεκίνησα ως χαφ, αλλά τραυματίστηκε ο Ζε Τεοντόρο, που ήταν ο δεξιός μπακ του Σάο Πάολο, και ο Τελέ Σαντάνα, αποφάσισε να παίξω σε αυτή τη θέση σε τρία παιχνίδια, ενώ ανάρρωνε.

Τότε με εμπιστεύτηκε, όμως, ναι, παρά την καλή σχέση που είχα με τον κύριο, δεν ήμουν τόσο καλός, όσο όταν ήμουν στην αρχή.

Η προσαρμογή πήρε λίγο χρόνο, αλλά όταν ο Φαλκάο, με κάλεσε στην εθνική ομάδα του 1990, κατάλαβα ότι ο Σαντάνα είχε δίκιο. Τίποτα δεν σήμαινε περισσότερα για μένα, από το να παίξω στην Εθνική ομάδα.

Έφτασα στην Ιταλία όταν ήμουν ήδη παγκόσμιος πρωταθλητής με το Σάο Πάολο και τη Βραζιλία, αλλά στην Ιταλία φτιάχτηκα σαν παίκτης οριστικά, τόσο τεχνικά όσο και τακτικά.
Με την Ρόμα κέρδισα το πρωτάθλημα.

Ήταν μια απερίγραπτη χαρά για μένα και για τους οπαδούς.
Με την Μίλαν κατάφερα να κερδίσω το Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο δεν είχα κερδίσει ποτέ και το ήθελα πολύ.

Στη συνέχεια το Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων, το πρωτάθλημα και το Σουπερ Καπ.

Η Μιλαν είναι ένας θρυλικός σύλλογος και μια φανταστική ομαδα. 

Γιατί γέλασα στο αντίο μου??

Επειδή ο Καφού δεν υπάρχει χωρίς χαμόγελο.

Εγώ χωρίς χαμόγελο ειμαι νεκρός.

Το χαμόγελο θα παραμείνει πάντα μαζί μου, όσο ο Θεός θέλει.”

Kαφού