′′Ακόμα νιώθω αγωνία όταν θυμάμαι εκείνη την μέρα, του πυρηνικού ατυχήματος του Τσέρνομπιλ.

Λεωφορεία ήρθαν και πήραν όλα τα παιδιά μεταξύ έξι και δεκαπέντε ετών.

Είδα τον εαυτό μου χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι και θυμάμαι να ζω σαν να ήμουν σε ταινία.

Δεν ήταν άσχημα…

Σχολείο και πολύ αθλητισμός παντού.

Στη γειτονιά μου όμως, άρχισα να έχω όλο και λιγότερους φίλους.

Πέθαναν όλοι, όχι από την ακτινοβολία, αλλά από αλκοόλ, ναρκωτικά, προβλήματα με όπλα…

Οι ”ρωγμές” στον τοίχο της Σοβιετικής Ένωσης γίνονταν όλο και μεγαλύτερες.

Ο κόσμος που ξέραμε κατέρρευσε και οι φίλοι μου, όπως και όλοι οι δικοί μου, δεν πίστευαν πια σε τίποτα.

Η αγάπη των γονιών μου και το ποδόσφαιρο με έσωσαν “.

Αντρέι Σεφτσένκο