Καλοκαίρι!

Το περιμέναμε πως και πως…

Τρομακτική ζέστη έξω, ο ήλιος χτυπάει δυνατά.

Η άσφαλτος μοιάζει να λιώνει, αλλά είσαι εκεί, πιστός στο ραντεβού σου.

Δεν μπορείς να κάτσεις σπίτι, δεν ακούς γονείς και παππούδες, οι οποίοι σου είπαν αρκετές φορές να μην βγεις με αυτή την ζέστη.

Η μπάλα περιμένει, οι φίλοι θα είναι εκεί, όπως και οι άγραφοι κανόνες της αλάνας.

Πέντε ώρες παιχνίδι το λιγότερο κι’αν δεν ακουγόταν η φωνή, η κλασική, που μας ζητούσε να επιστρέψουμε σπίτι με απειλητικό τρόπο, δεν θα φεύγαμε ποτέ.

Ο χρόνος πέρασε, αλλά κανείς δεν ξέχασε, γιατί όλοι θυμούνται τις ξένιαστες και όμορφες καλοκαιρινές μέρες.

Εκείνες τις μέρες που ως παιδί, βιαζόσουν να μεγαλώσεις και μόλις μεγάλωσες, παρακαλούσες γονατιστός, να γυρίσει ο χρόνος πίσω.

Κάθε μέρα τα ίδια, κάθε μέρα το παιχνίδι που σε έκανε ευτυχισμένο.

Η μπάλα!